Dokwerk: Hannes Wallrafen
Ruim een jaar geleden zag fotograaf Hannes Wallrafen met zijn linkeroog ineens wat wazig. Toen het niet overging volgde een bezoek aan de oogarts. Een diagnose liet niet lang op zich wachten: Lebers Opticus Atrofie (LOA), een zeldzame erfelijke aandoening van de oogzenuw. Te verwachten resultaat: een gezichtsvermogen van hooguit een paar procent, zeg maar vrijwel blind.
Hannes Wallrafen, de creatieve fotograaf met het scherpe oog voor gezichtsuitdrukking, lichaamstaal en detail moet plotseling een vertrouwde en bekende wereld achter zich laten. En het is nog niet duidelijk wat daar voor in de plaats gaat komen, ook al heeft hij zich meteen helemaal gestort op geluid. Hij kijkt niet meer met zijn lens, maar luistert met zijn microfoon.
De documentaire volgt gedurende een langere periode de ontwikkeling van dit proces; Hannes Wallrafen moet in feite zichzelf opnieuw gaan uitvinden. Niet alleen omdat hij bijna niets meer ziet, maar ook omdat hij in hart en nieren kunstenaar is en zonder creativiteit niet kan bestaan. Hij heeft zoveel haast om nieuwe wegen in te slaan dat hij zich nauwelijks de tijd gunt om te wennen aan zijn blindheid. En misschien denkt hij ook wel het verdriet om het verlies te kunnen overslaan. Ik wil geen saaie, vervelende en zielige man worden. Dan kan ik net zo goed in bed blijven liggen of vertrekken uit het leven.”
Een documentaire over de fotograaf Hannes Wallrafen die altijd van het kijken en het zien heeft gehouden maar op een dag anders wakker werd.
Fotograaf Hannes Wallrafen
Hannes Wallrafen reisde in 1988, 1989 en 1991 naar Colombia om door hem bedachte scènes, die de sfeer van de verhalen van de schrijver Gabriel Garcia Ma¡rquez uitstraalden te fotograferen en te publiceren in Een dagreis naar Macondo. Dat hij hier wonderwel in geslaagd is blijkt uit de lovende inleiding die Marquez schreef voor het boek.
De foto’s van Hannes Wallrafen zijn als verhalen: beelden die hij tegenkomt in de wereld om hem heen of die ontstaan in zijn eigen verbeelding. In 1999 werkte hij aan het project Onvoltooid Verleden waarin hij het jaren ’60 gevoel van Geldrop neerzette in een combinatie van familiekiekjes en reconstructies. Voor Van de Tijd en de Tropen (2002) ging Wallrafen in Honduras op zoek naar de herinneringen van de bevolking. Zijn werk was in de loop der jaren op diverse exposities te zien en is gepubliceerd in een tiental fotoboeken.