‘Acoustic Cinema’ en de Olyfoon

Tijdens mijn opleiding aan Ateliers Arnhem heb ik het idee ontwikkeld van het ‘Acoustic Cinema’. Wat zoveel inhoud als film zonder beeld. Een sterke compostitie heeft geen film c.q. beeld nodig om een indrukwekkend en overtuigend verhaal te vertellen. Een ander belangrijk aspect van acoutic cinema is ruimtebeleving. Het is geluid bevindt zich door de ruimte. De toehoorder bepaalt zelf door zijn plaats in de ruimte wat voor hem of haar op dat moment het focuspunt van het verhaal moet zijn.

 

 

Om dit technisch haalbaar te maken heb ik destijds de Olyfoon ontwikkeld. Een omgebouwd huiskamerorgel waarmee ik vijftien cassette-recorders en een reeks aan bandrecorders onafhankelijk van elkaar kon aansturen. Deze cassette-recorders kon ik dan weer verspreiden door de ruimte om op die manier een drie-dimensionaal geluidsbeeld te scheppen.

Met dit instrument heb ik een aantal performances gegeven. Later heb ik van het apparaat afgezien, omdat er vanuit het publiek meer aandacht was voor de fysieke verschijning van de Olyfoon dan voor de composities. Het was voor mij wel belangrijk dat het instrument er goed uitzag, maar ik heb me vergist in het ontzag dat mensen hebben voor techniek.