door: Jacqueline Oskamp
Het is een verleidelijke gedachte: de openbare ruimte als één groot kunstwerk. Als je maar met de juiste blik om je heen kijkt, heeft elk straattafereel, elk bouwwerk, elke ontmoeting, elke supermarkt zijn intrinsieke schoonheid. It’s all in the mind. Dat was de manier waarop John Cage kunst, in zijn geval in het bijzonder muziek, benaderde. De luisteraar maakt zijn eigen compositie. Twee benodigdheden volstaan: een open mind en een horloge.
Die open geest is nodig om de poëzie in elk willekeurig geluid te herkennen. Want in Cage’ concept wordt geen enkel geluid buitengesloten van wat wij doorgaans onder ‘muziek’ verstaan. Mooie en lelijke geluiden, harde en zachte geluiden, verweg en dichtbij, alles doet mee – voor- en afkeuren doen niet langer ter zake. Toeterende auto’s, een glasbak die wordt leeggestort, mobieltjes die links en rechts afgaan, een schreeuwende moeder, een tram die piepend door de rails schuurt, een bouwstellage die in elkaar getimmerd wordt, een schorre marktkoopman – alle geluiden uit de openbare ruimte krijgen een plaats in deze unieke, want alleen door deze ene luisteraar geconcipieerde compositie.