Opnemen alsof je leven er van afhangt.
Ik had natuurlijk een flinke lijst met opnames die ik wilde verzamelen in die paar dagen. Er was geen tijd te verliezen. Met het idee dat ik hier mogelijk nooit meer in dit leven terug zou komen ben ik aan de slag gegaan. Slapen kan altijd nog. Ik had meerdere recorders meegenomen zodat ik verschillende geluiden tegelijkertijd kon vastleggen.
Een enorm voordeel van dit eiland is natuurlijk: er woont niemand! Je kunt je spullen dus gewoon laten staan. Dit maakte me de eerste avond al wat te gemakzuchtig waardoor ik mijn set al meteen uit 2 cm water moest vissen. Eb en vloed. Tja, foutje. Gelukkig is alles goed verpakt dus geen schade, maar wel goed op blijven letten.
’s nachts om 2 uur uit bed om weer een set in de duinen te zetten. Ik hoef er gelukkig niet naast te blijven zitten en ga nog een paar uurtjes slapen.
Ongerepte natuur en wildlife
Er zijn maar weinig plekken te vinden in Nederland waar zo weinig mensen zijn geweest als Rottumerplaat. Dat maakt dat een aantal dieren zich nauwelijks iets van je aantrekken. De konijnen kun je bijna oppakken en de zwaluwen rond het huis zag ik nog nooit zo dichtbij. De scholeksters daarentegen waren minder gecharmeerd van ons bezoek en scheren regelmatig luid roepend langs om je te melden dat dit hun territorium is. Ook de noordse sterns en de zilvermeeuwen laten duidelijk merken dat zij hier wonen en ik niet. Wat een prachtige plek is dit!
Het is bijna niet voor te stellen dat men in de jaren 50 van de vorige eeuw het idee had om het hele waddengebied in te polderen. Tegenwoordig is men druk bezig om de eilanden die in rap tempo afkalven te behouden.
Fysieke uitdaging
Op een eiland waar geen paden of wegen zijn kan het een flinke uitdaging zijn om met je apparatuur te komen waar je wil zijn. Gelukkig zijn mijn recorder en microfoons beduidend minder zwaar dan de camera uitrusting. En het is natuurlijk helemaal niet vervelend om in een natuurgebied rond te lopen waar je verder niemand tegen zult komen.
Ik had me echter wel enorm verkeken in de 100 meter slik waar we op een gegeven moment doorheen moesten. Doordat de laarzen van mijn waadpak zijn bemeten op dikke sokken bleven die zeer grondig in de diepe drek vastzitten. Voor mij een uitdaging om daar weer uit te komen en voor cameraman Ruurd een fijn moment om mij hartelijk uit te lachen.
Dankzij de hulp van vogelwachters Sjoerd en René konden we gebruikmaken van de traktor met aanhanger om met onze spullen aan de andere kant van het eiland te komen.