Presentatie

Nog een paar dagen en dan is We are all Passengers te horen. Voor de expostitie ‘Wit is een oude meester’ is een beperktere stereo opstelling (met koptelefoon) gemaakt. De voorstellingen duren een kleine 20 minuten dat is 2,5% van de totale tijd die het heeft geduurd om de opname te maken. Uiteindelijk is de opname gemaakt op 15 september van 6:29u – 20:39u. De weersomstandigheden waren een groot deel van de dag erg goed, hoewel het in de loop van de middag toch iets te veel waaide. Voor de lichtanalyse was het erg mooi dat het die dag niet continu onbewolkt was, maar er regelmatig wolken te zien waren zodat er gedurende de dag lichte kleur veranderingen waarneembaar zullen zijn.

Hier een korte stereo preview.

De claxon: een martelinstrument

bron: Maurice Timmermans

Het was vorige week voor het eerst dat een hooglerarendebat voor iedereen toegankelijk was, maar studenten en docenten stroomden niet massaal toe. Zo’n veertig stoelen in de aula aan de Minderbroedersberg waren bezet. Aan de voordracht van prof. Karin Bijsterveld lag het niet, zij hield een interessante lezing over de geschiedenis van lawaai.

Rector Gerard Mols vertelde ooit dat hij twee hoogleraren met elkaar zag kennismaken, terwijl ze al tijden aan dezelfde faculteit werkten. Onbestaanbaar. Daarom stelde hij anderhalf jaar geleden hooglerarendebatten in om wetenschappers van verschillende disciplines met elkaar in contact te brengen en van gedachten te laten wisselen. Dat gebeurt – om de drie maanden – aan de hand van een lezing, waarop zogenoemde referenten van een ander wetenschapsgebied commentaar geven. Zo bogen zich in het verleden een psycholoog en een medicus over eetstoornissen, een en econoom en filosoof over doorwerken na het 65e levensjaar.

Lees meer

ruisveld1

Statement

ruisveld1In mijn werk onderzoek ik de manieren waarop we de wereld waarin we leven waarnemen en beleven. Hierbij vraag ik mij hoofdzakelijk af of wij als mensen wel in staat zijn om deze wereld ooit in zijn volle omvang te kunnen bevatten. Wat zie of hoor ik eigenlijk? Zijn onze zintuigen, en dus ons voorstellingsvermogen, niet veel te beperkt om dit doel ooit te bereiken? In hoeverre is deze waarneming gekleurd door, bijvoorbeeld, de rol die een individu speelt in de samenleving? De schoonheid van minimalistisch realisme. Herbeleving van een bekende situatie waardoor deze een andere betekenis krijgt. De ware waarheid is niet het gene waar ik naar zoek als wel een andere. Eén die voorheen nog niet waarneembaar was of niet opviel. Doordat we nog niet de tijd hadden genomen of omdat we fysiek niet in staat waren om een omgeving in zijn volle omvang tot ons door te laten dringen.

Natuurlijk aanwezig geluid is het belangrijkste medium in mijn werk. Een ongrijpbaar tijdelijk verschijnsel waar je als individu maar minimaal invloed op kan uitoefenen. Door middel van software probeer ik de perceptie van tijd en daarmee de perceptie van een gebeurtenis te manipuleren. Dusdanig dat deze in de beleving van de toeschouwer relevant wordt. Op deze manier creëer ik een nieuwe werkelijkheid. Het is voor mij als geluidskunstenaar belangrijk dat deze manipulaties een wetenschappelijke basis hebben. Niet dat ze 100% correct hoeven te zijn, maar dat ik weet welke keuzes ik moet maken om een juiste balans te maken tussen wetenschap en esthetiek.

Opstelling Luistersessie 1

Leegte als luxe 2

In de leegte zoek ik de spanning en gelaagdheid van de aanwezige schoonheid en de al dan niet bewuste toevoegingen van de mens hieraan. Er is geen vooropgezet plan van de aanwezige geluidsbronnen om samen te klinken zoals ze dit doen tijdens de opname. Het kan voorkomen dat de ene vogel reageert op de andere, maar er is geen sprake van een spanningsboog ten opzichte van het totaal. De kans dat een dier middels geluid bewust reageert op een ander niet dierlijk geluid is naar mijn idee uiterst onwaarschijnlijk. De reden dat deze dit doet uit esthetische overweging is nihil. Toch lijkt er op bepaalde momenten een dergelijke situatie te ontstaan. De mens heeft een onbewuste neiging om op zoek te gaan naar ordening en esthetiek en probeert onderlinge verbanden te leggen.
Door het geluid van een locatie vast te leggen bepaal ik wat dat geheel is. Dat alle lagen in- en aan elkaar worden geweven. Dat er een onderwerp en een achtergrond is. Dat er sprake zou kunnen zijn van spanning binnen de opname. Deze opname zou kunnen worden gezien als een natuurlijke vorm van ruis. Waarin alles willekeurig is. De opname op zichzelf is een middel en niet het werk. Een handvat voor concentratie. Het werk ben je als toehoorder zelf. Tijd is hierin van groot belang. Stilte is tijd. Deze stilte zit voornamelijk in de toehoorder.
Het spanningsveld van de opname en zijn toehoorder. De gever en de nemer. Door de lege tijd is het bijna ondoenlijk om te blijven nemen. We zijn het niet meer gewend om aan niks te worden blootgesteld. Elk deel van de dag, ons leven moet worden benoemd om zich te kunnen handhaven in de doelmatigheid. Zelfs niets doen is iets doen geworden. Namelijk niets.
De werken in deze serie bestaan louter uit geluid, maar de context waarin deze worden gepresenteerd is van essentieel belang. Ze zijn nooit bedoeld om te worden beluisterd in een willekeurige ruimte. In feite kan het project worden beschouwd als een auditieve installatie. De ruimte, akoestiek, belichting en zitmeubilair spelen een niet te verwaarlozen rol als omgeving voor de waarneming van de werken.
Lees meer

Het schilderen van tijd

Monochrome schilderkunst werd lang geassocieerd met “tijdloosheid”. Ze heeft de capaciteit om toeschouwers te overweldigen met pure kleur en veel kunstenaars hebben dit gebruikt om een gevoel van oneindigheid te creëren, iets dat boven de materiële wereld uitstijgt. Dit was het geval bij monochrome kunstenaars zoals Kasimir Malevich, Mark Rothko, Yves Klein en vele anderen. Maar de monochromen werden ook geïnterpreteerd vanuit een totaal andere hoek. De nadruk wordt dan gelegd op de materiële kwaliteiten van het werk; op hun drie-dimensionele eigenschappen als object en als zodanig stelt het vragen over de essentie van de schilderkunst.
Het gevolg van deze twee tegenstrijdige opvattingen is dat – sinds het begin van de 20ste eeuw – monochrome schilderkunst een problematische en controversiële plaats inneemt binnen de schilderkunst.(1) Jeff Wall schreef ooit dat het ontstaan van de monochromen de ontologische status van heel de schilderkunst veranderde, zelfs van de schilderkunst van voor het ontstaan van de monochromen. Hij geloofde dat de reden hiervoor was dat sinds het ontstaan van de monochromen elk schilderij beschouwd wordt als “iets bovenop het monochrome – het uitwissen, aanvullen of misvormen van het monochrome.” (2) In deze context kan het belang van de monochromen niet genoeg benadrukt worden . Maar ironisch genoeg werd de betekenis van de vroege monochromen binnen de ontwikkeling van de kunst van de 20ste eeuw pas echt erkend in de jaren ’60. Dan pas begon de hegemonie van Clement Greenbergs formalistische modernisme te verdwijnen.

Lees meer